اشعار

وقتي دلم کـنـار ضـريح تو جا گرفت          نوري ز فيض کـوثر بي انتهـا گرفت

يادم نمي رود که ز الـطاف مـرقـدت          هر بار قلب مرده من هم شـفا گـرفت

شـد پـاي بـوس خـاک در آستـانـه ات          تـا از کـرامت حـرم تو صـفـا گرفـت

از لحظه اي که وارد شـهـر شما شدم          فـهـمـيده ام نـگـاه رئـوفـت مرا گرفت

وقـتـي به صحـن آيـنـه ات آمـدم دلــم          رنگي به روشـنـايـي آئـيـنه ها گـرفت

دل آشـيـان گـرفــتـه در ايــوان آيــنـه

گـل داده اسـت غــنـچـۀ گـلـدان آيـنـه

از مـرقـدت شـمـيـم منـاجات مي رسد          بر مـقـدمت تـوسـلِ حـاجـات مي رسد

وقـتي كه خاكبوس حـريم تو مي شوم          دستم به چشمه هاي كرامات مي رسد

ديگر چه احتياج به مهـتاب و آفـتـاب          تا نور گـنـبـدت به سـماوات مي رسـد

با بال هر فرشته که گرم طواف توست          امـواج بـي کـران تـحـيّـات مـي رسـد

هـر دم از آسـمـان ضـريـح مطهـرت          عـطـر مـزار مـادر سـادات مي رسـد

در بين صحن حضرت صاحب زمان بگو          يک عصر جمعه وقت ملاقات مي رسد؟

« بانوي مـهـربـان جهان اشـفـعـي لنا

اي عـمـۀ امـام زمـان اشـفـعـي لـنـا »

دستت كريم و سـفـرۀ خـيرت كثير تر          هـرگـز نـديـده ايـم ز تو دستـگـيـر تر

نائل به فـيض كسب مقـامات مي شود          در محضر تو هر كه شود سر به زير تر

مي گفت شاعري كه بهشت است مرقدت          نه نه، بهـشت نه! به خدا بي نظير تر

گـل پوش مي شود حـرم آسـمـاني ات          با فـرشـي از دو بال مـلائك حرير تر

با مـقـدم تو بـاغ بـهـار است هـر كجا          حـتـي هـزار مرتـبه از قـم كـويـر تر

نقش بهـار، در حـرمت بسته مي شود

گل ، مات گلعذاري گـلـدسته مي شود

از نسل كوثري، كه شد اين شوره زار ها          از بـركت حضور شما چشمه سار ها

در سايـۀ تو جـلوۀ خـورشيد پا گرفت          اين انـقـلاب از تو و اين افـتـخـار هـا

صبحي اگر دميده، ز نور نگاه توست          رونق نداشت بي تو در اينجا، بهارها

از بس سبد سبد گل ايمان چكيده است          از آسمان لطف تو بر كـوچـه سار ها

 بر سفرۀ کرامت و فضلت نشسته اند          هـمـواره زائـران تـو و هـمـجـوار ها

اين سايه را تو بر سر من مستدام كن

با جـلـوه هـاي مـعـرفـتـت آشـنـام كـن

آسـيـه آمـده به ديـارت ز سـمت نـيـل          يا مي رسد ز عرش خدا همسر خـليل

از شرق و غرب عالم امكان رسيده اند          امشب به خـاک بـوسيـتـان بانوان ايل

 يعني عجيب نيست اگر جا گرفـته اند          حتي فـرشـته هاي مقرب چو جـبرئيل

بـا اشـکـهـام آرزويــي مـوج مـي زنـد          بانو اگر ضريح تو را بسته ام دخـيـل

چـشم اميـد ما همه بر دستهاي توست          فردا كه مي رسد همه جا بانگ الرحيل

آسوده خـاطـران هـيـاهـوي مـحشريم

تا زائران دخـتـر موسي بن جـعـفـريم

امروز اگر برات شفاعت به دست توست          فردا ولي شفاعتِ جنت به دست توست

فــرمـوده انـد مــريـم آل پـيــمــبــري          معصومه اي و چادر عصمت به دست توست

تفسير « يـطـعـمـون علي حبه » تويي          وقتي که سفره هاي كرامت به دست توست

هر شب دخيل پنجره هايت، هزار دل          آخر كليد هاي اجابت به دست تـوست

پر مي زند به سيـنـۀ من شوق كـربلا!          بانوي من جواز زيارت به دست توست

كي مي شود كه بال و پرم را تو وا كني

دل را دوبـاره زائـر كـرب و بـلا كـني

جایی که کوه خضر به زحـمـت بایستد           شـاعـر چگونه پیش تو راحـت بایـستد

نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است           قــلبــم از اشـتـیـاق زیــارت بـایـسـتــد

 بانو سلام کـاش زمان با هـمـین سلام           در آســتــانــۀ در ســاعـت بــایــســتـد

و گـردش نـگــاه تـو در بـیـن زائـران           روی من؛ این فـتـاده به لکنت؛ بایـستد

تا فارغ از تمام جهـان روح خـسـتـه‌ام           در محضر شما دو سـه رکعـت بایستد

بـانـو اجـازه هـسـت که بـار گـنـاه من           در کنج صحن این شب خلوت بایستد؟

در این حـرم هـزار هـزار آیـۀ عـذاب           هـم وزن بـا یـک آیـۀ رحـمـت بایـستد

بـایـد قـنـوت حـاجـت بـی‌انـتــهـای مـا           زیــر رواق‌هــای کــرامـت بــایـسـتــد

شـیعه به شوق مرقد زهرا به قم رسید           طـاقـت نداشـت تا به قـیـامـت بـایـستـد

آنکس که جای فاطمه در قم نشسته است           در روز حـشـر هم به شـفـاعت بایستد

تو خـواهـر امـام غـریـبی و این غزل           با بـیـت‌هاش در صف بـیـعـت بـایـستد

من واژه واژه عطر تو را پخش می‌کنم           حـتی اگر نـسـیـم ز حـرکـت بـایـسـتـد

ســائـل لـطـف نـوشـتـنــد بــنـي آدم را           سـرِ اين سـفـره نشاندند همه عـالـم را

صبح فـردا عجـبي نيست اگر بنـشانند           يك طرف آسيه و يك طرفت مـريم را

حسِ معـراج نشينيِ من اين است فـقط           گـوشـه اي از حـرمت پهن كنم بالـم را

مثل يك عرش براي تو حرم ساخته اند           كاش ميشد حرم حضرت زهـرا هم را

بـا گـدايـي حــرم فـخــر بـه دنــيـا داريــم

هـرچه داريم از اين دخـتـر مـوسي داريم

 قصد كـردي بكِشي و بكِـشاني همه را           تا به معـراجِ بـلـنـدت برساني همه را

به خـدا ذره اي از خانمي ات كـم نشود           چه براني همه را و چه بخواني همه را

تـربت پـاي تو بـودن چه به ما مي آيـد           پس چه بهتر سر راهت بنشاني همه را

يك دو قـربـاني ما نيـسـت بـرازنـدۀ تو           وقـت آن است بـيـايـي بستـاني همه را

بـشـكـنـد گـر سـر عـشـاق فــداي سـر تــو

هـمـه ي ما به فـداي نـخـي از مـعـجـر تو

ما گـدايـيـم هـمـه وقت نـظـر داشـتـنت           خـاك پـايـيـم هـمه وقـت گـذر داشتـنت

عـلـم شـد تـربت سـجـادۀ بيت الـنّورت           حوزۀ علـمـيه شد لطف سحـر داشتنت

يك نفس در جگرت سوخت و شد روح الله           بركت داشت چقدر، آهِ جـگـر داشتـنت

فتنه اي آمد و چون فاطمه جمعش كردي           اي به قـربان تو و سينه سپر داشـتـنت

در طريقت نفس از پا كه بيفتد خوب است

سير معـراج به اينجا كه بيفـتد خوب است

گـاه بابا سخنش را به تو تنها مي گـفت           چون نبي گرچه علي داشت به زهرا مي گفت

 جايگـاه تو چنان در نـظـرش بالا بود           جـاي آن داشت به تو اُمِّ ابيهـا مي گفت

دست خطِ تو كه مي ديد فقط مي بوسيد           تا كه يادِ تو مي افتاد "فـداها" مي گفت

عمه ي كرب و بلا در تو تجـلي كرده           بايد اين آينه را زينب كـبـري مي گفت

بر روي چشم همه جاي شما محفوظ است

احترام تو در اين شهـر خـدا محفوظ است

مطمئن باش در اين شهر پريشان نشوي           بي بـرادر نـشـوي پـاره گريبان نشوي

مـطـمئـن باش كـسي سنگ نمي اندازد           از عبورت ز سر كوچه پشيمان نشوي

محملت بر روي چشم همگان جا دارد           بـه خـدا مـورد آزار مـغـيـلان نـشـوي

آن قـدر پوشيه و حـله سرت مي ريزند           زير يك معـجـر پاره شده پنهان نشوي

زيـور آلات تـو را مردم اينجا نـبـرنـد           وسـط خـيـمـۀ آتـش زده حيران نشوي

محملت شـعـله ور از واژۀ غـارت نشود

حَـرمـت بـستـه به زنجـير اسـارت نشود

دلم سه شنبه شـبی بـاز راهی قـم شد            کنار درب حرم، بین زائـران گم شد

نگاه چـشـم تــرم تا به گـنـبدت افـتاد            دوبــاره شیـفتـۀ رنگ زرد گـندم شد

به یاد مسجـد و بـاب الجـواد افـتـادم            سرود عاشقی ام، یا امام هـشـتـم شد

به محـض بـردن نــام امـام آیــنـه ها            لـبـان آیـنـه هـایـت پــر از تـبـسّـم شد

به استحاله کشاندی مرا به لبـخـنـدی            دو چشم مملو اشکم، دو خمرۀ خُم شد

سلام بر تو و بر خـانـدان اطـهـارت

سـرم به زیـر قــدوم تــمــام زوّارت

از آب شور حرم، شوق و شور می گیرم            وضو برای تشرّف به طور می گیرم

ستاره ام، که در این آسمـان ظلمانی            از آفـتـاب حـضور تو نـور می گیرم

چقدر زائر عـاشـق، شبـیه کودکی ام            ضریح مرقدتان را به زور می گیرم

چه افـتخار عظیمی است آمدن اینجا            عجیب نیست که حسّ غرور می گیرم

برای رد شـدنـم از پـل صراط جـزا            ز دست لطف تو برگ عبور می گیرم

سـلام بر تو و بر خـانـدان اطهـارت

ســرم بـه زیـر قــدوم تـمـام زوّارت

نسیم مرقدتان عطر کوچه باغ بهشت            بَرَد ز خاطره ها غصّۀ فراق بهشت

رواق های حریمت بهشت نور و بلور            بلند گـنـبـد نورانـیـت، چـراغ بهشت

مـدام روز قـیـامت پـی تـو می گردم            نمی روم به جهنّم، و یا سراغ بهشت

شکسته باد دو پایم، اگر که روز حساب            بدون تو بگـذارم قـدم به بـاغ بهشت

منـم مـدیـحـه سـرایی که آرزو دارم            جوار باغ تو باشم، شده کلاغ بهشت!

سـلام بر تو و بر خـانـدان اطهارت

سـرم بـه زیـر قــدوم تـمـام زوّارت

ازشب میلاد تو اینگونه حاصل می شود         ماه، روز اول ذی الـقعـده کامل می شود

بارهـا سـر در مـیـارد از شب میـلاد تو         تا که جبرائیل ازخورشید غافل می شود

گـوئـیـا شـأن نـزولـش می شود ایران ما         هرچه بر موسی بن جعفر سوره نازل می شود

خاک مشهد نسخۀ ایرانی کرب وبلاست         حضرت معصومه زینب را معادل می شود

هرچه قابل تر در این مجموعه ناقابل تر است         هرچه ناقابل در این مجموعه قابل می شود

هرکسی از خویش داخل گشت خارج می شود        هرکسی از خویش خارج گشت داخل می شود

هرکسی درشهر عاقل گشت عاشق هم نشد         هرکسی درصحن عاشق گشت عاقل می شود

رتبه ها بر عکس دنیا می دهد اینجا جواب         شاه با ترفیع در صحن تو سائل می شود

درحریمت شعر گفتن کار خود را می کند         "شاطر عباس قمی" هم گاه "دعبل"می شود

اشک وقتی واقعی شد در حرم هم سرگرفت         پس به جای مُهر پیشانی من گل می شود

هرکسی طرز ارادت را به تو توضیح داد         صاحب یک جلد توضیح المسائل می شود

گوشه ای از لطف پنهان تو که معلوم نیست         گوشه ای از لطف معلوم تو"فاضل"می شود

تاچهل شهرمجاور وسعت اکـرام توست         پس من ِهمسایه ات را نیز شامل می شود

مشکلات سختم آسان شد ولی کاری بکن          دل بریدن از تو دارد باز مشکل می شود

چـشم دلم به سمت حـرم بـاز می شود            با یک سـلام صبح من آغـاز می شود

پَـر می کشد دلـم به هـوای طـواف تو            وقتی که لحظه لحـظۀ پـرواز می شود

قـفـل دلــم شـکـسـتـه کـنـار در حــرم            از مرقدت دری به جنان باز می شود

فـهـمـیـده ام ز حـکـمـت ایــوان آیــنـه            اینجا دل شـکـسـته سبب ساز می شود

کو چشم روشني که ببيند در اين حرم            هر روز چند مرتـبه اعـجـاز می شود

اعجاز توست اينکه دلم يا کريم توست

قـلـب تـپـنـدۀ حـرم قـم، حـريـم توست

اينجا بهشت دختر موسي بن جعفر است            از نفحه ي شهود و تجلي معطر است

برپا شده است مکتب قرآن و اهل بيت            دارالـعـلـومِ مــريـم آل پـيـمـبــر اسـت

 اينجا کليد علم و فقـاهت ارادت است            خاک در حريم تو علامه پـرور است

چشم اميد عالِم عاشق به سوي توست            اينجا شبیه چشمۀ جوشان کـوثـر است

تـنـهـا پنـاهـگـاه دلـم صحن آيـنـه ست            وقـتـي دلـم از آه زمـانـه مـکـدر است

هر شب کنار مرقد تو يک مديـنـه دل            دنبال قـبر مخفي زهـراي اطهـر است

صحن تو غرق بوي گل ياس مي شود

اينجا حضور فـاطمه احساس مي شود

با آنکه هست هر دو جهان مال فاطمه            ايـنـجـا دمـيـده کوکـب اقـبـال فـاطـمـه

بي اختيار پاي ضريحت رسيـده است            هـر زائـري که آمــده دنـبـال فـاطـمـه

دارد تــمـام مــرقـد تـو بـوي آسـمــان            اينجاست سـايـه سار پر و بـال فاطمه

فـرمــود آشـيـانــۀ امـن الــهــي اسـت            صحن و سـراي تو، حـرم آل فـاطـمه

خورشيد آل فـاطـمـه از راه مـي رسـد            هر سال ما اگر که شود سال فـاطـمـه

اي کـاش از بـرای شـمـا یـار می شدم

يک صبح جمـعه لايـق ديـدار مي شدم

خاتون ملک ارض و سما إشـفـعي لنا            مـحـبـوبـۀ حـبـيـب خـدا إشـفـعــي لـنـا

آرامـش و قــرار دل ثــامـن الـحــجـج            اي زيـنـب امــام رضــا إشـفـعـي لـنـا

عصمت دخيل بسته به پرهاي چادرت            اي آفـتـاب حُـجـب و حـيـا إشفـعـي لنا

در هر سحر به سوي ضريح اجـابتت            مـي آورم دو دسـت دعـا إشـفـعـي لـنـا

روي سـيـاه و بـار گـنـاهـان مـا کـجـا            لطف و کـرامـت تو کـجـا إشـفـعي لنا

مهر و ولايـتت شده حـبـل المـتـيـن ما            در صبـحـگـاه روز جـزا إشـفـعـي لنا

يـوم الحـساب، تو همه اميـد شيعـه اي

تنها نه شيعه اهل جهـان را شفـيعه اي

با حبّ تو کسی که دلش را محک زده            طعنه به پـارسـایی حـور و ملک زده

سـرشــار از زلالی نـور یـقـیـن شـود            در مـرقـد مـنــور تــو قـلـب شـک‌زده

از چشمه های فیض تو سیراب می شود            هر کس دلش ز قحطی ایمان ترک زده

تنها نه چشم آدمیان بر عـطای توست            بر گـنـبـد تو دست تـوسـل فـلـک زده

شب های جمعه طوف حرم می‌ کنم ولی            گویا کسی به زخم دل من نـمـک زده

دارد ضـریـح اطهـر تـو بـوی کـربـلا            قـلبم برای دیـدن شش گـوشه لک زده

امشب گره گـشاست دم يا رضا رضا

در دست توست تذکره ي کـربلاي ما

تاجـی از آفـتــاب سر قــم گــذاشـتـنـد           نـوری ز عشق در دل مـردم گذاشتند

بانو! تو آمدی: سر هر ســـفـرۀ تــهی           سیب گـلاب و سبــزه و گندم گـذاشتند

شکـر بــر مـنّـت خــدا داریـم            بــاز هـم شــوق ربّــنـا داریـم

ما ز یـمن حضور سـبـز شما            دلی از عـشـق با صفـا داریم

امشب از لطف یک نگاه شما            حـال زیـبـای یک گـدا داریـم

ما گدا و تویی کـریـمـۀ عشق            چـشـم امـیـد بــر شـمـا داریـم

با حساب دو شهر قـم؛ مشهـد            ما در ایران دو کـربـلا داریم

گرچه از خاک کـربلا دوریم            لا اقـل مـشـهـد الـرضـا داریم

ما درون حـرم کـنـار ضریح            از تـو امــیـّد اعـتــنــا داریــم

قبر مخفی فـاطـمـه اینجـاست            بــاز حـس مـدیـنــه را داریـم

تا نگـاه تو را به خود بخـریم            روی لب ذکـر یا رضا داریم

ای دل آرام حـضرت سلطان

خـواهـر با کـرامت سـلـطـان

دست خـالـی ما و رحـمت تو            چـشـم داریــم بر عـنـایت تـو

سـالـهـا بــوده ایــم مـهــمــانِ            چـشـمـۀ فـیـض با کرامت تو

قدر تو بی حساب چون شب قدر            بی حساب است قدر و قیمت تو

بر دلت مـانـد حـسرت دیـدار            ای فدای نگـاه و حـسـرت تو

آسـمـان بـا هـمه بـزرگـی اش            خیره مانده است بر جلالت تو

غصّه ها از دل رضا می رفت            تا که می دیـد قـد و قـامـت تو

در تو می دید روی زهرا را            بسکه چون فاطمه است هیبت تو

به زنان درس بندگی داده است            چـادر تو، شکـوه و عـفّـت تو

پـیـش مـردم بـدم نکـن بی بی

دست خـالی ردم نکـن بی بی

بی شـمـار و عـدد گـدا داری            به غــم عـشـق مـبـتــلا داری

اینکه ما را کـشـانده ای یعنی            نـظـر دیـگــری بـه مـا داری

درد دوری چه درد جانکاهیست            حـسـرت دیــدن رضــا داری

پـیـر کـرده تـو را غـم دوری            از زمــانــه گــلایـه هـا داری

عــمّــه ی دوم امـــام زمـــان            صبری از جنس کربلا داری

بی بی از عمّه ات بخوان امشب

ای امـان از غـــم دل زیـنـب

پیش چشـمت برادر تو نرفت            سایه اش بود و از سر تو نرفت

از کنارت به کهـنه پـیـراهـن            آه امّــیــد آخــر تــو نــرفــت

بــدنـی زیـر ســمّ مـرکـب هـا            روی نی رأس دلبر تو نرفت

جـرعـه آبی کـنـارتـان بود و            طفل شش ماهه از بر تو نرفت

آخـریـن لحـظـه ها رضـا آمـد            به سرت بود و از سر تو نرفت

تـازیـانـه به پـیـکـرت نـزدنـد

طعـنـه بر داغ مـادرت نزدند

پخش سبک

غم مدینه، با دل سرشته   ــــ     خاکش تر از اشک فرشته    ــــ   با اون غریبیش بازم بهشته
غریب امام صادق، غریب امام صادق ، غریب امام صادق ( ۲)

از در و دیوارش ــ  از گذارش  ــ  میاد شمیم   ــ   یاس پرپر

غروبهای سردش ــ  پــُر دردش  ــ  میاد صدای  ــ  آهِ حیــدر

غریب امام صادق، غریب امام صادق ، غریب امام صادق ( ۲)

*************************

دوباره غوغا ــ   دوباره محشر            افتاده شعله ــ به جون یک در

شکر خدا که ــ  نیامد اینبار           پشت در این خونه  یه مادر

غریب امام صادق، غریب امام صادق ، غریب امام صادق ( ۲)

پخش سبک

یــه مـدیــنـه، یــه بــقـــیـعِ،               یـه امــامی کــه حـــرم نـداره

   سینه زن ها، کسی نیست تا             روی قبرش یه دونه شمع بذاره

واویلا، واویلا ، واویلا ، یابن زهرا (۲)

غریب آقام، غریب آقام، غریب آقام، آقام امام صادق (2)

*********************************

دل بی تـاب، دیـگـه شـد آب              که تو آفـتـاب نه سایه بانی داره

  نــه یــه خـادم، نــه یـه زائـر           نه کنارش یه روضه خوانی داره

واویلا، واویلا ، واویلا ، یابن زهرا (۲)

غریب آقام، غریب آقام، غریب آقام، آقام امام صادق (۲)

***************************

فدا اشکت، فدا آهت،                  فدا قبرت آقا، فدای صبرت
یعنی میشه بیاد اون روز                 که ببینم می ریزم آب رو قبرت
مرد خسته دل شکسته                  دست بسته شبیه جدش حیدر
می برندش نیمه ی شب               به زیر لب می گه مادر مادر

واویلا، واویلا ، واویلا ، یابن زهرا (۲)
غریب آقام غریب آقام، غریب آقام، آقام امام صادق(۲)

*************************
دل مضطر ،آتـیـش در،            اشک دختر دوباره توی مدینه
زنــده کرده،  یاد مــادر                    یاد بابا یادِ شکسته سینه
واویلا، واویلا ، واویلا ، یابن زهرا (۲)
غریب آقام غریب آقام، غریب آقام، آقام امام صادق (۲ )

تنـهـا نـشد ز زهـر ستـم آب، پـیـکـرت           یک عمـر ریخت آتش انـدوه بر سـرت

هـر روز بـود روز تــو از دود آه شب           هر لحظه ریخت خون دل از دیدۀ ترت

چـشـمـت ز دور بـود به ذریّــۀ رسـول           بـردنـد ســوی مقــتـلـشـان از بـرابـرت

آن شب که شعله گشت ز کاشانه ات بلند           یـاد آمـد از شـکـستـن پـهـلـوی مـادرت

بردند دست بسته تو را چون علی، ولی           سیـلی نخـورد پـشت در خـانه همسرت

خصمت نگاه داشت سه ساعت به روی پا           دیگر نبـود بسـتـه دو بـازوی خواهرت

تـیـغ ستـم سـه بار به قـتـلت کـشیده شد           دیگر نخورد چوب به لب های اطهـرت

بودند اهل بیت تو بعد از تو بس عـزیز           دیگـر اسـیـر خـصـم نگـردیـد دخـترت

این غم مرا کشد که به شهر مدینه نیست           جـز بـوسـۀ نـسـیـم به قـبــر مـطـهّـرت

غـربت نگـر که  پـشت در بسـتۀ بقـیـع           صـورت نهـد به دامـن دیـوار، زائـرت

در حـیرتم چگـونه کـفـن شد جـنـازه ات           چـیـزی نـمـانـده بـود از انـدام لاغـرت

میثم گدای توست مرانش ز کوی خویش           ای مهر ومه، دو خاک نشین سائل درت

گرد و غبار غــم زده خیـمـه به سینه ام           مـن زائــر قــبــور غــریب مــدیـنــه ام

آنجا که گریه ها همه خاموش و بی صداست           هرکس بمیرد از غم آن سرزمین رواست

آنجا که بغض سینه گــلـو گیر می شود           حتی جــوان ز غــربت آن پیر می شود

خاکش همیشه سرخ و هوایش غباری است           از گریه های فـاطـمه آیـینه کاری است

اهــل مدینه باب عـــداوت گــشــوده اند           بر اهـل بیت ظـلـم فــراوان نـمـوده انـد

هرکس دم از علی زده تخریب می شود           صـدیـقـه مــطـهـره تـکـذیـب مـی شـود

دنبال بی کس اند  که تـنها تــرش کـنـند           صیــاد بـلـبـل اند که خـونین پرش کنند

از نسل هیزمند و به آتـش عـلاقـه مـنـد           تـفـریـحـشان تـمــسـخـر هر نـالـه بـلـند

بغض عـلی زبـانه کـشد از وجـودشـان           رنگ ریا گـرفــتــه همه تار و پودشان

روزی که راه حضرت صدیقه بسته شد           با ضربـه ای حـریـم ولایت شکسته شد

ظلمی اگر که هست ازآن لحظه حاکی است           تصویرچادریست که در کوچه خاکی است

گویا به گــوش می رسد ازقصه فــدک           آوای نیمه جان و ضعیف «علی کمک»

تصویر هرچه درد از آن صحنه شد بدیع           یک گوشه ای ز غربت آن لحظه شد بقیع

اوراق خاطرات غـیــورانــه نیلی است           هرچه که هست صحنه یک ضرب سیلی است

بی درد مردمان زمان جــان مــرتضی           مارا رهــا کنید بــمــیــریــم زین عــزا

روزی رسـد زسینه غــم آزاد می کـنیم           همــراه مــنــتــقــم حــرم آباد می کـنـیم

گلدسته میزنیم چـونان صحـن کــربــلا           گنبد بنا کـنـیــم چــونــان مشهـد الرضا

مــا داغ دار سیــلــی نـاحــق مــادریــم           چــشــم انتظار مــنــتـقــم آل حــیـدریـم

نا جوانمردان از اینجا صحن را برداشتند           کاش می گـفـتـند گـنـبد را چرا برداشتند

زائری آمـد کـنـار قــبـر آقـایـش نشست           با کـتـک او را ز قـبـر مجتبی برداشتند

خاک اینجا برتر از خاک تمام عالم است           خاک اینجا را هـمـه بهـر شفـا برداشتند

تا که خاک کـربلا هم مادری باشد کمی           از همیـن ها را برای کـربـلا بـرداشتـند

خواستند آثار جـرم شهر مخـفی تر شود           از میان نقـشه اسـم کـوچـه را برداشتند

آنقدر با گریه مردی بر رخ خود لطمه زد           تا که از قـبـر امـام شـیـعـه پـا برداشتند

یک مفاتیح الجنان آورده بودیم، ازچه رو           دو نگهـبـان آمدند از پیش ما بـرداشتند!

خاک اینجا بوی سیـلـی مـکـرر می دهد

بوی گریه های دختر بهر مادر می دهد

آخرش این خاک ایوانش طلایی می شود           گـنـبد و گـلدسته های با صفایی می شود

این حرم با چار گنبد می شود بیت الحسن           هرکـسی اینجا بیـاید مجـتـبـایی می شود

نقشه این صحن را باید که از زهرا گرفت           نقشه را مادر دهد وه چه بنایی می شود

گنبد صادق ضریح باقر و صحن حسن           پرچـم سجـاد، دارد دل هوایی می شود!

حتم دارم ساخت و ساز حـرم های بقیع           از همان لحظه که آقـا تو میایی می شود

می رسد روزی که بادستان پرمهر شما           از رواق و صحن اینجا رونمایی می شود

آخرش من مطمئنم این گره وا می شـود

این حرم زیباترین تصویر دنیا می شود

هرچه خواندم در بقیع از سینه عقده وا نشد           هرچه گشتم قـبـر زهـرا مادرم پیدا نشد

راه ما را بسته بودند هرچه من می خواستم           تا روم در پـیـش قـبـر مـادر سـقـا نـشـد

سربه دیوارش نهادم روضه ها خواندم ولی           هیچ یک از روضه هایم روضه زهرا نشد

کوچه ای تنگ ودلی سنگ وصدای ضرب دست           بعد از آن سیلی دگر چشمان زهرا وا نشد

ازهمان شب که علی تابوت را برشانه برد           زائـر زهـرا شـدن جـز نـیـمۀ شبهـا نشد

بعد زهرا مرتضی ماند و غم زخم زبان           هیچ کس جز درد پهلو هـمـدم مولا نشد

زینبش می گفت من دیـدم میان شعـله ها           مـادرم افـتـاد پشت در و دیگـر پـا نـشد

سالها رفت و غروبی خیمه ها آتش گرفت           هیچ جایی مثل دشت کـربـلا غوغا نشد

هیچ جایی خواهری داغی به این سختی ندید

هیـچ جـایـی بـر سر پـیـراهـنـی دعـوا نشد

آئـينه بـود و سنگْ دلـش را شكسته بود           گوئی به پایِ لحظـۀ مرگش نشسته بود

آن شب دلش برای زيـارت گـرفـته بود           از شوقِ وصل، بندِ دل ازهم گسسته بود

صـادق تـرين ســرودۀ ديـوان كـردگـار           از آن همه دروغ از آن شهر خسته بود

تكرار قـصۀ علـی و بند و كوچه هاست           روشن ترين دلـيل همان دست بسته بود

پـای پـيـاده در پی مـركب امـام عـشـق           انـگـار روی اسب مغـيـره نشـستـه بـود

از سـوزِ زهـر آب شد از پاي تا سـرم           با اشـك هـم قـدم شـده سـاعـات آخـرم

پايم به سوی قبله، لبم غـرق خون شده           ديگر رمـق نمـانده به اعضای پيكـرم

آه ای بقـيـع باز كن آغـوش خـويش را           مـن آخـريـن امـانت شـهــر پــيـمـبـرم

بار سفــر به دوش گـرفـتـم وَ با خـودم           يك عـالَـمـه مـصيبت و انـدوه مي‌بـرم

از غـصـه آه مي‌كـشـم و نـالـه مي‌زنـم           يا رب ببـين زمانـه چه آورده بر سرم

دشمن شبـی كه پـای بـرهـنه مرا دواند           داغ رقــيــه بــود عــيـان در بـرابــرم

آنجا به ياد كرب و بلا روضه خواندم از           طفل يتـيم و عمّۀ محـزون و مضطرم

طفلی كه ضجّه ميزد و از ترس مي‌دويد           مي‌گـفت پس كجاست عمـوی دلاورم

بقـيـع! بـاز كن آغـوش روح پـرور را           كه در بَـرت بِكِـشی ميهـمـان آخــر را

بقيع! غسل زيارت كن و ضـريح بساز           كه بـوسـه‌ها بـزنی پيـكـری مطهـر را

بقـيع! اين تـنِ رنجـور زادۀ زهـراست           بگـيــر در بـغـل آرام، يـاس پـرپـر را

بدان كه شرح غم اين غريب دشوار است          غـمی كه كـاسۀ خـون كرد ديـدۀ تر را

بميرد آنكه به اين شأن و جاه زهرش داد           كه آتشی زد و سـوزاند پای تا سـر را

شرار زهر شبی را به خـاطـرش آورد           كه ديد شـعـلـۀ بـر چـار چـوبـۀ در را

ميـان دود درِ خـانـه بــا لــگــد وا شــد           كه باز زنده كند روضه‌های مـادر را

چه ضربه‌ای كه سر و روی ميخ را خون كرد          شكست شيـشـۀ عـمـر عزيز حـيدر را

بقـيع! روضۀ شيـخ الائمّه سنگين است           ولی بـيـا كه بگـويـم از اين فـراتـر را

چه گــويم از شب و پــای برهـنـۀ آقا؟           كه زنده كرد عزای سـه ساله دختر را

گمـان نكـن كه تمـام است مقتل‌الصّادق           بـقـيـع! گـوش بـده حـرفـهـای آخـر را

به قصد كُشتنش آن شب كه تيغ بالا رفت           خـدا رسـانـد پيِ يـاري‌اش پـيـمـبـر را

همين رسول خـدا ديد شمـر ملعــون را           كه بُـرد زير گلـوی حسيـن خـنجـر را

آسمان است و زمين دور سرش می گردد           آفتاب است و قمرخاك درش می گردد

اين قد و قامت افتـاده درخت طوبـاست           اين محاسن بخدا آبـروی دين خـداست

اين حـرمخانـۀ زهـراست نسـوزانیـدش           اين حـسـيـنـيـۀ دنـيـاست نسـوزانیـدش

شعـلـه پـشت حـرم فاطـمـه زاده نـبريـد           پـسـر فــاطــمـه را پـای پــيـاده نبـريد

آی مــردم بــگــذاريــد عـــبــا بــردارد           پيرمرد است و خميده ست عصا بردارد

از مـسيـری ببـريـدش كه تمـاشـا نـشود           چشمی از اين در و همسايه به او وانشود

اصلاً اين مرد مگر پــاي دويدن دارد؟           پيرمردی كه خميده ست كشيـدن دارد؟

اين قـبـيـله هـمگی بـوی پــيـمـبر دارند           در حـسـيـنـيۀ خود روضۀ مـادر دارند

خـسـتـه و ســالخــوردۀ ايــام            ديـگـر از پا به بـسـتر افـتاده

به زمستان رسـيـده پائـيـزش            گــل يـاسـي كه پـرپـر افـتاده

******

لحـظۀ آخـر است و در بستر            گـاه بـا گـريـه گـاه با لـبخـنـد

تلخ و شيـرين تمام خاطـره‌ها            از بـرش مي‌روند و مي‌آيـنـد

******

آه از آن لحظه‌ای كه نامردی            با لگـد دربِ خانه را وا كرد

ناگـهــان در مـيــان دود آقــا            يادی از روضه‌های زهرا كرد

******

زير لب شـكـوه دارد از دنـيا            چه كسی ديده در سياهيِ شب

دست بـسـته پـيـاده پـيـری را            بــدوانــنــد در پــيِ مــركـب

از كـار غــربـتـت گــره‌ای وا نـمي‌كـند           اين شـهــر، با دل تو مــدارا نـمـي‌كـند

اين شهر، زخم بي‌كسي‌ات را؛عزيز من           جــز بـا دوای زهـر مــداوا نــمي‌كـنـد

اين شهر، درميان خودش جز همين بقـيع           يك جـای امـن بـهـر تو پــيـدا نـمي‌كند

اين شهر، شهرِ شعله وهيزم به دستهاست           با آل فــاطــمـه به جـز اين تا نـمي‌كـند

ابـنِ ربيع پـست چـه آورده بـر سـرت؟           شــرم و حـيـا ز سِنّ تو گــويـا نمي‌كند

بـالای اسـب در پـيِ خـود مي‌كشـانـدت           رحـمـی به قـامـتِ خَـمَت امّـا نمي‌كـند

بارهـا سیـنـه ســوزان مرا سـوزانـدنـد            وقت و بی وقت دل و جان مرا سوزاندند

هر شب و نیمه شب آزار دلـم میـدادند            در خـفا قـلـب پریـشان مرا سـوزانـدند

پـا بـرهـنـه برده بـودنـد مرا از حـرمم            حُـرمت پیری و عـنوان مرا سوزاندند

من به دنبال سر اَستَـرشان ذکـر به لب            سوز ذکـر لب عطشان مـرا سوزاندند

گر چه دیدند که بر کرب و بلا میگریم            بـاز هـم دیـده گـریـان مـرا سـوزانـدند

به خدا بر جگرم زهـر جـفا مرهم بود            گرچه از کـینه دل و جان مرا سوزاندند